Musim tengkujuh yang melanda desa dan negeri tercinta sekarang ini menyebabkan hati kerap menjadi sedih dan lara. Hujan menyebabkan rumah burukku terkena tiris dan tempias kerana bumbungnya yang sudah bocor. Dalam seminggu dua ni banyak perkara yang mengejutkan berlaku dalam dunia pendidikan dan politik negara kita. Hari ini, di corong radio dan tayangan berita di dada televisyen juga catatan muka depan akhbar amat meresahkan jiwa saya. Cerita pemilihan dan perebutan kuasa dalam UMNO, keputusan UPSR, cerita nasib Bahasa Melayu dalam situasi pengajaran dan pembelajaran sistem pendidikan negara, nasib mata pelajaran Kesusasteraan Melayu dan Sejarah masih belum selesai meski kita telah menikmati usia kemerdekaan 51 tahun. Hati bertambah rawan mengenang nasib bahasa yang makin terpinggir di negara sendiri dan isu PPSMI yang tak sudah-sudah.
Bagi meneruskan kelangsungan PPSMI, dengar cerita markah lulus UPSR untuk 3 subjek iaitu Bahasa Inggeris, Matematik dan Sains hanyalah 20% sahaja. Apalah akan jadi kepada nasib anak-anak bangsaku ini. Angkara siapakah ini, bangsaku dan bahasaku hampir hancur lebur dan jadi cacamerba. Ke mana
lap top dan wang rakyat berbilion ringgit semata-mata untuk PPSMI? Guru-guru masih mengajar menggunakan bahasa Melayu sedangkan mereka dibayar elaun untuk itu.
Sering sangat fikiran jahatku ini merasuk dan bertanya, apakah yang dikehendaki oleh para jemaah menteri dan pemimpin dan pembesar KPM? Di manakah kredibiliti mereka? Apa yang dibuat oleh mereka? Adakah setakat menghadiri mesyuarat sini dan sana, berseminar yang entah apa-apa tetapi hasilnya masih yang itu-itu juga. Bagaimanakah cara mereka berfikir? Isu bahasa dan budaya yang menjadi teras perlembagaan negara selama ini pun masih belum selesai. KPM kini berhadapan pula dengan isu sejarah bangsa. Masakan mereka tidak sedar akan sukatan dan nasib mata pelajaran Sejarah di sekolah hari ini? Apabila timbul isu kontrak sosial, makanya sukatan pelajaran itu terpaksa dinilai untuk dirombak semula. Apa yang sedang berlaku sebenarnya? Adakah sejarah yang dipelajari di sekolah hari ini itu satu sejarah yang tidak jujur atau dalam makna ilmiahnya ialah 'pemesongan sejarah' telah atau sedang berleluasa? Siapakah yang perlu dipersalahkan?
Saya teringat pada zaman saya bersekolah rendah dan menengah dahulu. Saya belajar mata pelajaran Tawarikh, Ilmu Alam, Sains Paduan, Ilmu Hisab dalam Bahasa Melayu. Saya tidak pernah menuntut lebih daripada itu sebab saya diberikan jati diri yang baik dan kental oleh guru saya ketika itu. Tetapi sistem pendidikan hari ini yang dibekalkan oleh guru-guru yang sekerat Melayu, sekerat Inggeris dan sekerat lagi buta budaya maka yang terlahir daripada sistem itu ialah generasi yang kosong dan hilang punca jati diri. Yang dilahirkan oleh guru-guru hari ini ialah generasi yang keliru kontrak sosial dan sejarah bangsa mereka, generasi mat rempit dan minah bohsia...
Sebagai guru bahasa, saya sering mengingatkan anak-anak murid saya bahawa mereka perlu belajar Bahasa Melayu bukan bahasa Malaysia. Saya juga sering menyedarkan mereka bahawa mereka juga perlu belajar banyak bahasa, bahasa Inggeris, bahasa Cina, bahasa Jepun, Arab mahupun Tamil. Apabila saya mengajar mereka tentang sejarah dan asal usul bahasa, saya tegaskan bahawa bahasa Melayu telah lama menjadi bahasa
lingua franca sejak kurun ke-7 lagi dan menjadi wahana ilmu sejak kurun ke-13 lagi. Saya berjaya menimbulkan rasa bangga kepada mereka tentang keupayaan bahasa Melayu dan percaya bahawa bahasa Melayu sudah lama mampu menjadi bahasa ilmu, bahasa komunikasi, bahasa moden dan bahasa perpaduan. Bahasa Melayu telah diletakkan di tempat yang selamat dalam Perlembagaan dan bertaraf bahasa kebangsaan di negara ini. Apabila sesuatu bahasa itu diangkat menjadi bahasa kebangsaan, bahasa-bahasa lain masih boleh digunakan tetapi bukanlah dalam situasi yang rasmi. Tetapi malangnya, ada pihak yang tanpa rasa bersalah mahu melanggar kedudukan bahasa Melayu dan cuba “memartabatkan” bahasa lain. Kepada siapa lagi kita mahu mengadu dan merayu?? Marilah kita segera mengubat kesilapan yang sedang membusung dalam perjalanan bangsa dan bahasa Melayu hari ini.
SEBAGAI CATATAN: ISU KONTRAK SOSIAL:Kontrak sosial di Malaysia merujuk kepada perjanjian oleh bapa-bapa kemerdekaan negara dalam Perlembagaan, dan merupakan penggantian beri-memberi atau quid pro quo melalui Perkara 14–18 yang berkenaan dengan pemberian kewarganegaraan Malaysia kepada orang-orang bukan Melayu, dan Perkara 153 yang memberikan hak istimewa rakyat kepada mereka daripada kaum bumiputera. Istilah ini juga kekadang digunakan untuk merujuk kepada bahagian-bahagian yang lain dalam Perlembagaan, seperti Perkara yang mengatakan bahawa Malaysia adalah sebuah negara sekular.
Dalam konteks biasa yang berkaitan dengan hubungan ras, kontrak sosial telah kerap kali dibidaskan, termasuk juga oleh ahli-ahli politik dalam kerajaan campuran Barisan Nasional yang menegaskan bahawa tidak habis-habis bercakap tentang hutang orang-orang bukan Melayu kepada orang-orang Melayu terhadap kewarganegaraan yang diberikan telah merenggangkan golongan-golongan bukan Melayu daripada negara mereka. Kritikan-kritikan seumpama ini telah ditentang oleh media Melayu dan Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu (UMNO), parti politik yang terbesar dalam Barisan Nasional. Banyak orang Melayu, biasanya daripada UMNO, telah mempergunakan kontrak sosial ini untuk mempertahankan prinsip Ketuanan Melayu.klik
http://ms.wikipedia.org/wiki/Kontrak_sosial_(Malaysia)
